Maandag 19 september 2011 - in Teófilo Otóni

Maandag, 19 september 2011. Hoewel de hele omgeving kon meegenieten van een luid muziekfeestje in het centrum van de stad, ben ik toch meteen in slaap gevallen. De wekker liep keurig op tijd af en een frisse douche deed me snel vergeten dat het eigenlijk nog veel te vroeg was om nu al wakker te worden. Om tien over vijf was ik aan het ontbijt. De drie oudere zusters waren er ook al. Ze hadden bananen gekookt als lekkernij ten afscheid en voor de reis een klein lunchpakketje gemaakt. Valéria bracht me naar het busstation en bleef even wachten tot ik ingestapt was. Het was het beginpunt van de busonderneming, de ‘Rio Doce’, die me naar Teófilo Otóni zou brengen. Om exact 05u45 startte de chauffeur de motor en weg waren we. Grappig, in een land waar men het niet zo nauw neemt met de tijd, vertrekken de lange afstandsbussen altijd op tijd! Er zaten bij vertrek nauwelijks mensen in, maar dat zou snel veranderen. De bus werd veel gebruikt door mensen die maar een paar kilometer mee reden en in de meer dan vier uur die de busreis duurde, heb ik zeker acht verschillende personen naast me gehad. Variërend van een huisvrouw met zes plastic boodschappentasjes tot een zeer oude baas, een boerenarbeider die bij een grote fazenda uitstapte tot een moeder met twee kindjes op schoot, die de hele weg zaten te zingen. Tot twee keer toe boog de bus af van de hoofdweg om de parallel lopende Jequetinhonha-rivier over te steken en een rondje te maken door het aanliggende stadje. Rondom Araçuaí is het land werkelijk gortdroog. Van Zr. Márcia had ik begrepen dat het zes maanden niet heeft geregend. Gaandeweg de rit begon het zowaar te regenen. Naarmate we dichter bij mijn eindbestemming kwamen, werd het landschap wat groener. Om tien minuten over tien arriveerden we, keurig op de aangegeven tijd en Graciela Bartesaghi stond me op te wachten. Graciela is een oude bekende van de tijd van Brasil op weg. Samen met Zr. Zoë Menezes hebben zij eind tachtiger jaren een opvanghuis opgezet voor kinderen van prostituees en dat is uitgegroeid tot een prachtig project waar veel vrouwen van de straat op een ander spoor zijn gekomen. Het is, net als de ASSA in Araçuaí, de enige opvang voor kinderen in de regio. Zoë is helaas overleden, en Graciela coördineert nu alleen de taken van zo´n 50 medewerkers. Enkele jaren geleden is er met geld o.a. uit Nederland een serie huisjes gebouwd boven op een van de heuvels van Teófilo Otóni, waar meerdere ex-prostituees een nieuw bestaan konden opbouwen voor zichzelf en hun kinderen. Met een van hen, Bete (=Betty) heb ik jaren geleden al een vriendschapsband opgebouwd en ook haar wilde ik graag ontmoeten tijdens mijn korte bezoek. Graciela had voor een lekkere lunch gezorgd. Daarna had zij een bespreking en ben ik mijn blogspot gaan bijwerken op de computer, en ´s avonds rond zes uur werden we verwacht in het huisje van Bete voor de avondmaaltijd. Behalve Bete en haar dochter Camilla waren er nog vier vrouwen die allen hun werk hebben in de ‘Casa das Meninas’, het Meisjeshuis. Leuk om te vertellen is dat ze allemaal wonen in de ‘RUA BERNARDO STRIK’, de Ben Strikstraat, een naam die bij de inwijding van de huisjes, destijds ook in onze aanwezigheid, officieel was onthuld. Bete had er een feestje van gemaakt en de ontmoeting werd het zoveelste hoogtepunt van mijn weekendtripje zonder Ben. Daarna bracht Graciela me weer naar de Rodoviario (het busstation) voor een nachtelijke rit terug naar Belo Horizonte. Maar dat is me even een luxe! Een slaapbus, met ruime stoelen die plat kunnen tot een comfortabele slaapplaats. De bus vertrok om 22u30 (ook hier werd exact op dat moment de motor gestart!) en meteen gingen de lichten uit. Met een kussentje en een dekentje had iedereen zich inmiddels geïnstalleerd en om eerlijk te zijn heb ik weinig gemerkt van de zeker 600 km die we die nacht aflegden. Ik was wel enkele keren wakker, eenmaal omdat ik voelde dat we door een soort van bergpas gingen. Er werd op dat moment langzaam gereden en ik rolde in mijn bedje van links naar rechts. Maar verder was het een prima nachtrit en redelijk uitgerust arriveerde ik om kwart voor zes op de dinsdagmorgen op het busstation van Belo Horizonte. Ben was er nog niet, maar kwam even later samen met Lúcia. Het was een blij weerzien. En zoals te verwachten was, hadden we elkaar veel te vertellen. Ben heeft tijdens zijn weekend ook veel geschreven, en dat hoop ik komende dagen voor jullie op de blogspot te zetten. Voor nu, tjau, wordt vervolgd vanuit onze volgende bestemming, Holambra....