Dinsdag, 13 september 2011, vanuit Belo Horizonte

Het was weer hard werken om alles voor elkaar te krijgen vóór vertrek, maar, zoals altijd, is het weer gelukt. Omdat onze reis onverwacht georganiseerd moest worden – pas eind juli wisten we zeker dat de goedkeuring er was om deze reis te maken – was onze grootste zorg op zo korte termijn een goed adres voor onze Witte Woef Pasco te vinden. Een “toevallige” ontmoeting op een zondagmiddag in de Rucphense bossen met een familie uit Oudenbosch bood de oplossing. En daar is Pasco nu. Een gezin met drie kinderen, allemaal gek met honden. En omdat Pasco helemaal gek is met kinderen, bleek het de ideale oplossing. We hadden tevoren een nachtje proef gedraaid. Zonder problemen. En zaterdagmiddag 10/9 hebben we hem erheen gebracht. Hij wilde niet eens meer afscheid van ons nemen…..
Zondagmiddag 11/9 werden we opgehaald door Ben’s achterneef Nico, die evenals twee jaar geleden – toen helemaal naar Frankfurt - aanbood ons weg te brengen. Omdat wij maandagmorgen al om 4 uur ’s morgens op Schiphol zouden moeten zijn, was besloten de avond tevoren naar Ben’s zus Roos te gaan in Beverwijk, om daar een paar uurtjes te slapen. Dan zouden Roos en buurman Piet ons ’s nachts naar Schiphol brengen. Keurig op tijd meldden we ons bij de TAP-balie (de nationale luchtvaartmaatschappij van Portugal) als een van de eersten voor de reis naar Lissabon met aansluitende vlucht naar Belo Horizonte.
We hebben deze reis volledig te danken aan onze vrienden van de Johannes Stichting, die vele jaren achtereen het werk van onze stichtingen Tito de Alencar en Brasilhoeve hebben gesteund met projectgiften. Zij maken het Ben en mij mogelijk nu een bezoek te brengen o.a. aan de twee vormingsprojecten die dankzij Vastenactie èn Johannes Stichting dit jaar in Brasil op twee locaties aan jongeren worden gegeven. We zijn de Johannes Stichting daarvoor dan ook zeer dankbaar. De overige doelen van de reis zullen in de blogspot vanzelf aan de orde komen.
Deze keer hadden we onze bagage tot het minimum teruggebracht, om te kunnen reizen alleen met vier stuks handbagage. Voor ieder een tas met kleding e.d., voor Ben een klein koffertje met documenten en voor mij een rugzak met mijn hele “kantoortje” erin, laptop, extra harde schijf e.d. De TAP-dame was onverbiddelijk, nee, mijn zwarte reistas (Marion!) woog 12 kilo en kon niet mee als handbagage, want de Fokker 100 had daartoe te weinig bovenruimte…. Voordeel was dat ‘ie dan doorgelabeld werd naar Belo Horizonte en we er in Lissabon niet mee zouden hoeven zeulen. Zo gezegd, zo gedaan. Vervolgens door de controlepoortjes. Bij een vorige controle hadden ze mijn nieuwe flacon douchezeep in de container gegooid, dus ditmaal was ik voorbereid met allemaal kleine flaconnetjes e.d. Nee, nu moesten ze mijn rugzak hebben. Of ik alle ritsen maar eens even wilde openen. En alle onderdelen in mijn zo netjes ingepakte rugzak gingen nogmaals door de scan. Brrrrr, als we dat elke keer krijgen bij onze toekomstige vluchten! Na twee uur wachten konden we eindelijk aan boord. Niet op een TAP-machine, maar eentje van Portugalia Airlines. Wie heeft daar nu ooit van gehoord?! In precies drie uur – met prachtig helder zicht op de Pyreneeën ver onder ons – vlogen we naar Lissabon. De transfer-gate was snel gevonden en ook daar begon het lange wachten. Het leverde een leuk contact op met ene Laetitia en het kwam zelfs tot een adresuitwisseling. We dachten dat ons vliegtuig aan de gate reeds stond te wachten, maar dat bleek een vergissing. We werden in een bus gehesen en die begon te rijden, althans dat dachten we, naar het gereed staande vliegtuig ergens buiten op het veld. Ook dat bleek een vergissing. Geloof het of niet, ergens ver weg van de terminal draaiden we een rondje om een rotonde en reden terug naar exact de plaats waar we waren ingestapt. Uiteindelijk vertrokken we, een uur later dan gepland, voor de 9 uur en 5 minuten durende vlucht naar Belo Horizonte. In een Airbus A330 voor naar schatting ook 330 personen. Dit keer wel met een TAP-logo en TAP-crew. Afgeladen vol. En iedereen met handbagage die –tig keer groter was dan mijn (Marion’s) bescheiden zwarte tasje dat nu, hopelijk, ergens beneden in het ruim stond. De verzorging was prima. En ja hoor, de bestelde vegetarische maaltijden werden tot twee keer toe apart voor ons van achteren gehaald en netjes afgeleverd. En waren nog goed verzorgd en lekker ook! We hebben redelijk kunnen slapen tijdens de vlucht. Er was enige turbulentie boven de Oceaan en zelfs behoorlijke turbulentie tijdens de ingezette landing, die het nodige gegil opleverde bij de vele aanwezige kinderen. Het applaus was des te luider toen we enige ogenblikken later veilig op Braziliaanse bodem landden. Bij de douane ontdekten we dat we tijdens de vlucht slechts één formuliertje hadden gekregen om in te vullen. Het hadden er twee moeten zijn, eentje nog erbij speciaal voor buitenlanders. Kennelijk was Ben ten tijde van het uitdelen lekker aan het babbelen geweest met een van de Brazilianen om ons heen, zodat de stewardess hem gemakshalve ook maar voor Braziliaan had versleten. De fout was snel hersteld en toen maar hopen dat mijn tasje van de band zou rollen. Het duurde zeker een half uur, maar uiteindelijk was ‘ie er. Tjonge, tjonge, wat slepen mensen allemaal mee in een vliegtuig. Koffers en tassen in afmetingen om een heel huishouden in te vervoeren.
Buiten werden we opgewacht door Vander Conçalves en zijn dochter Lívia die ons naar hun huis reden, ergens in een rustige wijk iets buiten het centrum van de stad. Het contact met deze familie is tot stand gekomen dankzij de “Redex”, een groep van ex-Salesianen (net als Ben, uitgetreden of vroegtijdig afgehaakte Paters van Don Bosco), die aankomend weekend een reünie organiseren, waarvoor Ben zich ook heeft aangemeld. Zonder ons te kennen hadden zij ons spontaan een bed en Braziliaanse gastvrijheid aangeboden. Het was mooi weer in Belo Horizonte, 23o volgens de piloot bij de landing. In de bebouwde kom iets warmer. Tot 28o. Het is hier het begin van de lente. Voor ons na onze behoorlijk verregende zomer dus een heerlijke temperatuur! Belo Horizonte heeft maar liefst 7 miljoen inwoners! Is de hoofdstad van de staat Minas Gerais, zeker zo groot als heel Duitsland. Een staat vol ijzerhoudende bergen (“Minas” = mijnen). Misschien was dat wel de oorzaak van de turbulentie bij de landing. De aantrekkingskracht van de ijzerhoudende aarde. Eenmaal buiten was het eerste dat ik zag de kleine zwaluwen boven het vliegveld. En tijdens de rit tussen de steenmassa’s van deze grote stad veel nog bloeiende bomen. In geel, in paars, in rose, in rood. We kwamen langs een groot stadsmeer, op het oog een sieraad voor de stad, maar volgens Lívia volledig vervuild.
De ontvangst was allerhartelijkst. Huize Conçalvez is een typisch Braziliaans huis, in die zin dat niets echt áf is. Dat is in elke grote stad op straat ook overal goed te zien. Bakstenen gevels die niet zijn afgewerkt. Halve etages zonder ramen e.d. Een Braziliaan begint aan de bouw van zijn huis en stopt als het geld op is. Hij gaat verder als er weer wat geld beschikbaar komt. De vrouw des huizes, Lúcia, arriveerde iets later. Met haar had ik meteen een goed contact en heb ik mijn nog altijd zeer gebrekkige kennis van het Portugees kunnen oefenen. Ik ken al aardig wat woorden, kan ook goed teksten lezen en begrijpen, maar spreken blijft moeilijk. Vooral hele zinnen vormen met een verbogen werkwoordsvorm lukt maar matig. Tot mijn vreugde ontdekte ik bij haar een boek dat ik zelf ooit had willen aanschaffen, maar vanwege de kosten nog maar even had laten liggen: Een Cursus in Wonderen (A Course in Miracles) van de Foundation for Inner Peace. Ik beschouw het als een vingerwijzing om weer iets meer met spirituele zaken aan de gang te gaan.
Om 10 uur ’s avonds (voor ons eigenlijk 3 uur in de nacht) gingen we slapen, zonder muggen, in een heerlijk bed met een fris briesje van de nacht dat door het open raam over ons heen blies.

Dinsdagmorgen 13/9 zaten we al om half zeven met de familie aan het ontbijt. In een heet klimaat begint de dag altijd vroeg, wanneer het nog niet zo warm is. Lívia vertrok daarna naar de universiteit (ze wil dierenarts worden) en Lúcia naar haar eigen winkeltje. Toch wel leuk om even te vertellen: Ze is secretaresse geweest, net als ik, maar wilde iets anders. Is nu samen met een nicht een eigen zaak begonnen in de verhuur van feestkleding voor mannen. Dat kunnen wij ons in Holland niet goed voorstellen. Wij kopen gewoon onze kleding als we een feestje hebben. In dit land, waar de gemiddelde burger nog steeds niet zo’n daverend salaris verdient, wordt feestkleding gehuurd. Ik herinner me van onze vorige reis een wijk in São Paulo waar in enkele straten bijna huis aan huis dit soort zaken was gevestigd. Bruids- en feestkleding. Het loopt behoorlijk goed. Lúcia heeft nog drie vrouwen in dienst om alle kleding schoon en uptodate te houden.
Deze dinsdag is voor ons een dag van rust. Even bijkomen van alle drukte en vermoeienissen. Even wennen aan de nieuwe omgeving, het andere leven, het klimaat, de taal. En de eerste indrukken opschrijven. Tussendoor even babbelen met de papegaai op de binnenplaats die tot ons grote plezier heel veel verschillende termen kent, hard kan lachen en zelfs het Braziliaanse “Lang Zal Ze Leven” zingt. Of spelen met het jonge poesje dat af en toe spinnend langs onze benen kruipt. Ben doet een dutje en ik ga zo meteen Internetverbinding proberen te maken op de computer des huizes om dit eerste verslagje op de blogspot te zetten.
Wordt vervolgd. Groetjes, Patty++