Vrijdag, 11 september 2009, “nine eleven”
Angela, gefeliciteerd! En Nico en Corine, is het vandaag niet jullie trouwdag? Ook van harte!
Het is kwart over zes in de ochtend en het lawaai van het verkeer beneden ons neemt al aardig in kracht toe. Zojuist is het eerste vliegtuig voorbij gekomen vanaf de luchthaven hier vlakbij. Ben zit aan Gudrun’s computer in het Portugees te schrijven voor onze blog www.projetotemosdireitos.blogspot.com en ik zit op de rand van mijn bed met mijn eigen laptop op ‘schoot’ te schrijven voor onze Nederlandse blog. (Uiteindelijk heet zo’n computer toch een ‘lap’-top?!)
We zijn sinds woensdagavond te gast bij Gudrun Sach, die we ooit hebben leren kennen via Pater Sagues, een Spaanse pater salesiaan, met wie ze jarenlang heeft samengewerkt in Amazônia als ontwikkelingswerker. Nu is ze lerares Duitse taal en literatuur aan een Duitse school hier, op contract vanuit de Duitse overheid, en dus met een voor Brasil vorstelijk Duits salaris…….
Hier, dat is dus Rio de Janeiro. Het is af en toe net een droom, dat we vorig weekend nog in ‘bijna niemandsland’ rond doolden bij een handjevol arme vissers, en dat we nu mogen delen in de geweldige luxe die de wereld van Rio te bieden heeft. Er zijn zelfs twee vliegvelden. Pas deze week ontdekten we dat onze vlucht vanuit Aracajú op vliegveld Galeão zou aankomen, een eindje buiten de stad. Maar gelukkig vonden we op het laatste moment Nanko van Buren bereid de Ibiss Volkswagenbus met chauffeur te sturen om ons met onze twee trolly-koffers en drie tassen op te halen. Gudrun was met de bus gekomen en samen met Marcelo van Ibiss werden we opgewacht. Dankjewel, Nanko, voor deze geweldige service!
Gudrun woont hier prachtig, 7 hoog aan de Praia do Flamengo, alleen de naam al is romantisch, recht tegenover de Pão de Açucar, het Suikerbrood, de berg die je per kabelbaan kunt bestijgen en die heel Rio overziet. Ze heeft er een fraai appartement met warm water in de kraan, een wasmachine, een goed functionerende Internetverbinding en een portier die beneden alles in de gaten houdt. Het weer is – gelukkig voor ons – een beetje wisselvallig met nogal wat bewolking. De temperatuur blijft daardoor hangen rond de 29 graden en daalde gisteren vlak voor zonsondergang zelfs tot 22 graden! Op dit moment regent het en zijn de bergen aan de overkant van de baai hier voor ons raam grotendeels in de mist verdwenen.
Gisteren, donderdag, zijn we rond het huis gebleven. Er waren nogal wat emails te beantwoorden, een klein handwasje te doen, en er moest nog een en ander geregeld worden voor het verdere verloop van de reis. Als moderne internetter ga je dan googlen voor een vlucht van Rio naar Vitória (de bus blijkt er 8 uur over te doen!) en ik vond al gauw een prachtige verbinding vroeg op zondagmorgen (precies één uur vliegen!). Goed, boeken dus, maar tegen het einde van de serie vragen die je moest invullen op de site werd gevraagd naar een soort van identiteitskaart, die alleen een Braziliaan kan hebben. Ha, ha, alle moeite voor niets geweest: Als buitenlander kun je hier geen vlucht boeken via de computer.
Samen met Gudrun hebben we geluncht in een ‘Restaurant per Kilo’. We zijn verbaasd dat dit systeem nog steeds niet is overgewaaid naar Europa. Afhankelijk van hoe chique het restaurant is, is er een buffet voor zelfbediening. Je schept alles op wat je eten wilt en je bord wordt daarna op de weegschaal gezet. In het Noordoosten kun je dan al eten voor zo’n 10 real per kilo (een gemiddeld bord eten weegt tussen de 400 en 600 gram); in het water-toeristen-oord in Aracajú vorige week was de prijs 20 real per kilo (en dat vond Isaïas eigenlijk veel te duur voor wat er geboden werd!) en hier in Rio bleek de prijs maar liefst 3,69 real per ons, ofwel 36,90 per kilo……… Tja, we zijn in Rio, dus wat wil je! Het buffet was dan ook super de luxe, zeker zo’n 50 verschillende gerechten met vis, vlees, ei, groente, guiches, èn volkorenrijst! Als vegetariër kom je hier zelfs aan je trekken!
Na de lunch namen we een taxi naar het vliegveld midden in de stad, Santos Dumont, om de vlucht vast te leggen die we zouden willen hebben a.s. zondag. Taxi’s rijden hier af en aan. Honderden gele wagens azen er op klanten en je hoeft nooit lang te wachten op een wagen. De prijs is ook voor onze begrippen laag. Het ritje van restaurant naar vliegveld duurde 20 minuten en de kosten waren 15 real ofwel 6 euro. We gingen met de bus terug. Gudrun en ik één voor één door het uiterst smalle ‘tourniquet’ heen (draaimolentje) langs de man die de centjes ontvangt voor de rit, en Ben voorin de bus, want op vertoon van zijn grijze baard, reist hij gratis. Een luxe die 65-plussers in het openbaar vervoer hier te beurt valt!
Ook al zijn we deze keer niet uit op toeristische excursies (we waren al eens boven bij het grote Christusbeeld met de uitgestrekte armen!), alleen al om er doorheen te rijden, blijft Rio imponeren. Door zijn ligging met bergen rondom, de baaien en de meren, de gebouwen, de stranden van Copacabana. Een wereldstad van formaat! En groen, groen, groen. Prachtige bomen met allerlei silhouetten, in parken of gewoon langs de weg. Palmen zo hoog als 5 à 6 verdiepingen (vanaf ons balkon kijk ik in de kruin van de palmen, zo hoog zijn ze!) Er zijn weinig bloemenkleuren, want zoals gezegd het is einde winter. En de stad is schoon. Weinig straatzwervers. Weinig straathonden. Die worden hier allemaal ‘geweerd’ uit het gedeelte van de stad dat door toeristen wordt bezocht. Af en toe rijdt een politieauto voorbij met agenten erin met geweer gereed voor eventuele actie………, maar verder merken we als doorsnee bezoeker weinig van het geweld dat zich achter al deze luxe in de favela’s in de buitenwijken afspeelt. Morgen, bij ons bezoek aan Nanko van Buren, zullen we hierover ongetwijfeld meer te horen krijgen.
Straks, na mijn ochtenddouche (die ik toch maar met koud water neem, daaraan zijn we nu al helemaal gewend!), gaan we op bezoek bij vertegenwoordigers van de organisatie ‘Tortura Nunca Mais’, ofwel: ‘Nooit meer folteringen’, daarbij refererend aan de tijd van de dictatuur die zich kenmerkte door martelingen van gevangenen die zich tegen de heren generaals hadden gekeerd, zoals ook Tito de Alencar. Het onderwerp is nog steeds actueel, omdat er weer sprake van is dat de mensen die zich destijds schuldig maakten aan foltering van hun eigen landgenoten, nu weer als ‘brave burgers’ door het leven gaan en nooit zijn gestraft voor hun misdaden! Daarna bezoeken we de school van Gudrun, waar Ben een ‘les’ zal verzorgen voor 33 van haar 18-jarige (beter gesitueerde) leerlingen (van families van veelal Duitse origine), die niets weten van de dictatuur of van de Tweede Wereldoorlog. Daarna, als tijd en weer het toelaten, wil ze ons meenemen naar een favela vlak achter haar school, waar ze een groepje bewoners gaat begeleiden die kostuums willen maken van papier-maché voor de carnavalsoptocht in februari/maart. Gudrun blijkt onvermoede creatieve kwaliteiten te hebben, ze is ook een goede amateur schilder. Leuk om zulke dingen te ontdekken wanneer je een paar dagen bij iemand in huis woont. En we babbelen wat af half in het Duits, half in het Portugees.
Morgen haalt Nanko ons op voor een bijeenkomst bij Ibiss, waarover later meer. En zondagochtend verplaatsen we ons dan naar Vitória, waar Winfried ons mee zal nemen naar weer een heel ander gezicht van dit grote fascinerende land. Wordt dus weer vervolgd. Hoop dat jullie het leuk vinden. Laat het maar eens horen. Alle emails functioneren gewoon:
benstrik@planet.nl patty.strik@planet.nl brasilhoeve@planet.nl benenpattystrik@gmail.com temosdireitos@gmail.com
Voor nu veel liefs uit Rio de Janeiro, van Ben en van mij,
Patty+++