Dinsdagmorgen, 22 september 2009
Tussen de bedrijven door neem ik nog even de gelegenheid te baat nemen om de dag van gisteren bij te schrijven. Rond half elf arriveerden we gevieren, Ben, Ko, Winnie en ik, bij het Radiostation van het bisdom Vitória, Radio América, waar verslaggever Toninho bezig was met een live radio-uitzending. Winnie had geregeld dat Ben er te gast was. Na een kort voorgesprekje tijdens een muziekje en een commercial ging de rode lamp aan en werd Ben aangekondigd als de gast uit Holland die kwam vertellen over frei Tito de Alencar. Het werd een goed gesprek en je zag de reporter zich zichtbaar verbazen, vooral toen Ben ook nog eens ging zingen voor de microfoon. Aan het einde kon Winnie nog reclame maken voor de lezing die Ben zal geven op 13oktober voor een groep van de Mensenrechten, als we weer terug komen in Vitória. We dronken nog een cafezinho, een kleintje koffie, en bewonderden het uitzicht vanaf de radiopost, 19 hoog, over een deel van de haven.
Weer buiten wandelden we een beetje door het centrum van de stad, het grote plein, de kathedraal, het paleis van de gouverneur, wat leuke straatjes die met enkele sierlijke trappen verbonden waren met het plein. Net als in Rio, vallen ook hier de bomen op. Weelderig, groot, groen. Winnie zocht een restaurantje dat hij kende, maar dat bleek al drie jaar geleden te zijn gesloten. Ook al iemand die zelden of nooit buiten de deur gaat eten! Net als wij: je eet nergens zo lekker als thuis, en ook Winnie kan er wat van! Het werd een Restaurant per kilo en we kwamen allen aan ons trekken. Deze keer deed ik me tegoed aan de groenteschotel, lekker knapperig gewokt, en afgemaakt met sojasaus. Een biertje was er voor Ben vandaag niet bij, want er was geen alcoholvergunning. De auto werd weer opgehaald en we reden naar de Rodoviário, het grote busstation waar (in elke grote stad) alle regionale bussen bij elkaar komen, om drie buskaartjes te kopen voor onze rit naar Cachoeiro op dinsdag. Het wordt de ‘executivo’, een iets luxere bus met minder stopplaatsen en meer zitruimte. In twee uur zullen we er zijn en Raymundo Prett zal ons er opwachten. Omdat Ko toch ook wel wat van Vitória wilde zien, reed Winnie ons over een enorme brug naar de andere kant van het water, naar Vila Velha, waar boven op een rots het Franciscaner klooster staat van Nossa Senhora da Penha, met een prachtig uitzicht over baaien en stad. Het weer zat niet mee, bij het uitstappen regende het zelfs een beetje en het uitzicht was dus een beetje heiïg. Maar het bezoek als geheel was toch ruimschoots de moeite waard. Rond 1643 schenen de Nederlanders er onder aan de rots te hebben gestaan met de bedoeling het klooster in bezit te nemen, maar met bakken kokend water hebben de vrouwen van bovenaf de Nederlanders weten te verdrijven. Er hangt ergens nog een schilderij van deze belegering aan de wand, opzij van de kapel. Op de terugweg naar huis stopten we bij de drukkerij die voor ons de duizend boeken had gedrukt. De tussenpersoon, Jader, een vriend van Winnie, die voor ons het gehele drukproces had begeleid, was er ook naar toe gekomen. De eerste twee betalingen hadden we al via Internet bankieren gedaan, er restte nog een paar honderd reais die we nu persoonlijk gingen betalen. We zijn tevreden over het boek en onder het genot van weer een kleintje koffie werden de zaken afgehandeld. Nog een foto van Ben naast de 800 boeken die voorlopig bij de drukkerij mogen blijven opgeslagen, enkele dozen in de auto gezet om mee te nemen op het volgende traject van onze reis, en toen was daar eindelijk, eenmaal weer thuis, het lang beloofde biertje dat Winnie voor ons inschonk, lekker op het eigen terrasje. De vreugde en de rust duurde maar kort, want ja, Ben wil dan wel wat boeken meenemen, maar we moeten met de bus en hoe versleep je dat dan? In een kartonnen doos, dat gaat niet met al de andere spullen die we hebben. Na enig puzzelen vonden we de oplossing! (Let even op, Marion, kort voor vertrek had ik jouw mooie grote blauwe koffer kant en klaar gepakt, om te ontdekken dat ‘ie met alle extra papieren e.d. meer dan dertig kilo woog. Dat leek ons toch niet zo’n goed idee, en we zijn terug gegaan naar twee bescheiden trolleykoffertjes voor de persoonlijke zaken, een klein apart koffertje voor de papierwinkel die mee moest, en een rugzak voor de laptop! Jouw blauwe koffer zal dus helaas toch geen spannende verhalen over Brasil kunnen vertellen!!) Eerst hebben we de bagage gesorteerd en een en ander eruitgegooid wat eigenlijk toch al te veel was gebleken. We komen hier immers half oktober terug en zien dan wel weer verder. Daarna is Winnie komen aanzetten met een grote, plunjezakachtige tas met trolleybeugel en wielen, groot genoeg om alle persoonlijke zaken bij elkaar in te pakken, zodat de kleine trolleykoffertjes leeg waren en ook het handkoffertje niet meer benodigd. De trolleys hebben we nu elk gevuld met 27 boeken, stel je voor, 27 kilo per koffer om achter ons aan te trekken, maar het werkt en Ko en ik zijn sterk genoeg, ha,ha! Enfin, Ben is blij, er gaan dus 54 boeken mee naar Cachoeiro, Campos en São Paulo. Voor de volgende bestemming, Curitiba, maken we gebruik van de posterijen om boeken te verzenden, ook al kost dat wat extra.
Na een lekkere avonddis met omelets á la Winnie stapten we weer in de auto, op weg naar dezelfde reporter, Toninho, nu in een ander deel van de stad, in een ander radiostation, Radio Família, voor nog een live radio-interview. Dit ging zo mogelijk nog beter dan ’s morgens en Ben heeft aan het einde zelfs drie liedjes gezongen. Bij het einde van het interview verontschuldigde Toninho zich zelfs voor zijn luisteraars dat hij een rondje muziek en commercials had laten schieten om Ben aan het woord te laten….! Leuk toch allemaal, zulke dingen, hè. Jader dook ook weer uit het niets op en samen hebben we nog wat gedronken op een terrasje, ergens in een wijk, met voetbalbekers e.d. van de plaatselijke voetbalclub om ons heen. Alleen maar mannen, ik was er de enige vrouw. Omstreeks half elf waren we thuis. Winnie ging meteen slapen vanwege zijn vroege vertrek de volgende ochtend, dus het was weer een moment van afscheid.
Vanmorgen, dinsdagmorgen, vernamen we van noodweer in Rio de Janeiro en Belo Horizonte, maar gelukkig hebben we daar hier niets van gemerkt. Het heeft hier wat geregend en licht geonweerd, maar verder gelukkig niet. De ochtend hebben we verder doorgebracht met huiselijke dingen, schrijven, bellen, een laatste handwasje. Nu is het 12 uur en Gilsa heeft nog een lekkere lunch voor ons gemaakt. Om 1 uur worden we gehaald door een taxi, let wel eentje groot genoeg voor drie man plus bagage, en om 2 uur hopen we in de bus te zitten op weg naar onze volgende bestemming, Cachoeiro. Wordt vervolgd!
Tjau…………..Patty++